Podjęta przez Radę Miasta Krakowa uchwała Nr XI/98/11 w dniu 30 marca 2011 r. w przedmiocie ustalenia stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina Miejska Kraków, została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W dniu 4 grudnia 2018 r. WSA w Krakowie stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w całości. Po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2019 r. Naczelny Sąd Administracyjny na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Rady Miasta Krakowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 4 grudnia 2018 r. sygn. akt III SA/Kr 1413/17 – oddalił skargę kasacyjną.
W orzeczeniu Sąd zwrócił uwagę, że w uzasadnieniu projektu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (druk sejmowy nr 2916) wskazuje się, że stawki opłat powinny by ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewodników, wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze właściwości organizatora, co wyraźnie zawarto w treści art. 16 ust. 3 tej ustawy. Należy przez to rozumie zapewnienie traktowania wszystkich przewoźników w sposób równorzędny, poprzez wyeliminowanie lub ograniczenie konkurencji w śród przewoźników wykonujących usługi przewozu w granicach miasta. W szczególności odnosi się to do takich kwestii, jak np. jednakowa wysoko stawki opłat, uwzględnianie standardu poszczególnych przystanków komunikacyjnych lub dworców, uwzględnianie wielkości taboru, jakim wykonywany jest przewóz.
Ponadto WSA w Krakowie podzielił w całości pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 2października 2013 r. sygn. akt III SA/Łd 736/13, w którym Sąd stwierdził: „Nie ulega wątpliwości, że na wielkość kosztów utrzymania przystanków istotny wpływ ma wielkość pojazdów, które się na nim zatrzymują. Przewoźnicy obsługują poszczególne linie regularne różnymi pojazdami. Niekiedy są to pojazdy zabierające po kilka lub kilkanaście osób a czasami autobusy zabierające po 50 i więcej pasażerów. Im większa pojemność pojazdu to tym większa liczba przewożonych pasażerów a więc więcej osób wsiadających i wysiadających z pojazdu. Z kolei im więcej osób na przystanku to tym samym więcej śmieci na przystanku a także potencjalnie większe możliwości jego zniszczenia (np. rysowania lub malowania wiat czy też inne formy zniszczenia). Duży i ciężki autobus powoduje także większe niszczenie nawierzchni przystanku od pojazdu zabierającego tylko kilka czy kilkanaście osób. Można zatem uznać, że im większy pojazd realizujący przejazd na linii regularnej tym większe koszty utrzymania obsługi przystanków. W uproszczeniu należy przyjąć, że duży i ciężki pojazd przewożący kilkadziesiąt osób generuje większe koszty utrzymania i obsługi przystanków od pojazdu zabierającego jedynie kilku lub kilkunastu pasażerów.”
W związku z powyższym sąd uznał, że ustalenie stałej opłaty i to w maksymalnej wysokości nie stanowi spełnienia ustawowej przesłanki jej określenia, a mianowicie z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad, a zatem uchwałą podlega unieważnieniu.
Kancelaria Prawna Viggen sp.j. pomoże w odzyskaniu pieniędzy za nielegalnie pobierane opłaty za korzystanie z przystanków autobusowych! Szczegóły pod nr tel.: (12) 637-24-57.
Andrzej Baszyński – aplikant radcowski
