Autor publikacji: Dr Mariusz Miąsko Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.
Podtytuł: Punkt 13 preambuły rozporządzenia 561/2006 WE
(13) Aby ułatwić wykładnię i zapewnić jednolite stosowanie niniejszego rozporządzenia należy zdefiniować wszystkie podstawowe pojęcia. Ponadto należy podjąć starania w celu zapewnienia jednolitej wykładni i jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia przez krajowe organy nadzorcze. Definicja pojęcia „tydzień” zawarta w niniejszym rozporządzeniu nie powinna stać na przeszkodzie rozpoczęciu przez kierowców pracy w dowolnym dniu tygodnia.
Z powyższego uregulowania wynikają okoliczności mające kluczowe i praktyczne znaczenie dla stosowania wykładni prawa pracy kierowców.
Po pierwsze określono, że dla zapewnienia jednolitej wykładni i jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia przez krajowe organy nadzorcze, należy nie tylko zdefiniować wszystkie podstawowe pojęcia, ale także „podjąć starania w celu zapewnienia jednolitej wykładni”.
Waga tego unormowania jest doniosła. Znaczenie tego uregulowania można w pełni docenić na gruncie obecnej praktyki Ministerstwa Transportu, organów kontrolnych (GITD, ITD oraz PIP/GIP). Owa praktyka, w przypadku zapytań instytucji społecznych np.: stowarzyszeń transportowych, sprowadza się w ogromnej mierze do powołania się na art. 7 Konstytucji RP, czyli na zasadę legalizmu prawnego. Zgodnie z nią, organy Państwa funkcjonują na podstawie i w ramach obowiązującego prawa i w związku z powyższym brak im jest delegacji do zajęcia oficjalnego stanowiska w zakresie interpretacji prawa. Jest to okoliczność wielkiej wagi i doniosłości praktycznej, dla podmiotów, które liczą na zajęcie oficjalnego stanowiska, w zakresie interpretacji niektórych norm prawnych, których źródłem jest niniejsze rozporządzenie.
Należy zaznaczyć, że postulat zapewnienia jednolitej wykładni prawa znalazł przykładowo swoje odbicie także w stanowisku wyrażonym w Decyzji Wykonawczej Komisji.
W wyniku poważnych różnic interpretacyjnych, dotyczących zasad nakładania kary za przerwanie odpoczynku dziennego (regularnego lub skróconego) przez organy kontrolne, na obszarze całej WE (UE), dokonano bardzo istotnej korekty Decyzją Wykonawczą Komisji K(2011)3759 z 7.06.2011r. Ustalono w niej, że: „nie naruszając przepisów art. 4 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 zalecane podejście wyłącznie dla potrzeb obliczenia dziennego okresu prowadzenia pojazdu, w sytuacji gdy kierowca nie wykorzystał w całości okresów odpoczynku wymaganych zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 561/2006 jest następujące: obliczanie dziennego okresu prowadzenia pojazdu kończy się z początkiem nieprzerwanego okresu odpoczynku trwającego co najmniej 7 godzin. Obliczanie kolejnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu zaczyna się po upływie tego nieprzerwanego okresu odpoczynku trwającego co najmniej 7 godzin.” Powyższy przykład w pełni wpisuje się w postulat wyrażony w pkt. (13) preambuły.”
Po drugie, w trzecim zdaniu przedmiotowego pkt. 13 preambuły, wyartykułowana została niesłychanie ważna wytyczna wpływająca na wykładnię norm prawa pracy kierowców, iż definicja pojęcia ”tygodnia”, zawarta w rozporządzeniu, nie powinna stać na przeszkodzie rozpoczęciu przez kierowców pracy w dowolnym dniu tygodnia”.
Z powyższego wynika więc przesłanka do obliczania odcinków pomiędzy odpoczynkami tygodniowymi (regularnymi lub skróconymi).
Dzięki temu unormowaniu można będzie w dowolnym dniu rozpocząć bieg maksymalnego okresu trwającego 6 x 24 godziny, począwszy od ostatniej minuty poprzedniego odpoczynku tygodniowego do pierwszej minuty kolejnego, obowiązkowego odpoczynku tygodniowego.
Dzięki temu unormowaniu pośrednio wiadomo, że odpoczynek tygodniowy nie musi się zakończyć najpóźniej do końca tygodnia kalendarzowego, ale może zostać przesunięty na kolejny tydzień kalendarzowy.
Z tej normy wynika także, zdolność do odpowiedzi na jedno z najbardziej kluczowych, dla każdego kierowcy, spedytora, organizatora transportu pytanie: „kiedy z dokładnością do jednej minuty dowolny kierowca w Europie będzie musiał najpóźniej rozpocząć odbierać odpoczynek tygodniowy?”
Więcej na ten temat napisałem w ramach odrębnego opracowania prawnego. Jednak już na tym etapie można zauważyć, że właśnie dzięki temu uregulowaniu, pomiędzy dwoma kolejnymi okresami odpoczynków tygodniowych, może wystąpić maksymalny odstęp czasu trwający 6 x 24 godzin, niezależnie od dnia tygodnia, w którym zakończył się poprzedni odpoczynek tygodniowy.
Schemat przedstawiający maksymalnie 6x24h odstęp pomiędzy 2 kolejnymi okresami odpoczynków tygodniowych
Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).
