Autor publikacji: Dr Mariusz Miąsko Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.
O ile nie zagraża to osiągnięciu celów określonych w art. 1, Państwa Członkowskie mogą, za zgodą Komisji, wprowadzić wyjątki od stosowania przepisów art. 6–9 w stosunku do działalności transportowej wykonywanej w wyjątkowych okolicznościach,
2. W przypadkach nagłych Państwa Członkowskie mogą zezwalać na tymczasowe odstępstwa na okres nieprzekraczający 30 dni, o czym niezwłocznie powiadamiają Komisję. 3. Komisja informuje pozostałe Państwa Członkowskie o wszystkich odstępstwach, na które zezwolono zgodnie z niniejszym artykułem.
Na gruncie krajowego ustawodawstwa, niniejszy przepis znalazł odzwierciedlenie w postanowieniach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. z dnia 30 kwietnia 2004 r.). Zgodnie z uregulowaniem z art. 29 ust. 1 określono, że: „w warunkach i na zasadach, o których mowa w art. 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, minister właściwy do spraw transportu może wprowadzić wyjątki lub zezwalać na tymczasowe odstępstwa od stosowania przepisów art. 6-9 tego rozporządzenia”. Natomiast w ust. 2 tego samego artykułu określono tryb publikacji ewentualnego odstępstwa precyzując, że: „minister właściwy do spraw transportu informuje o wprowadzeniu wyjątków lub udzielonych tymczasowych odstępstwach, o których mowa w ust. 1, w drodze obwieszczenia, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.”. W praktyce jednak polski ustawodawca nie uznał dotychczas za stosowne skorzystać z przedmiotowej prerogatywy. Stanowisko w zakresie interpretacji przedmiotowego uregulowania zajęła także Komisja Europejska, wydając (co prawda nie wytyczną), ale „wyjaśnienie” nr 6, zatytułowane ”Tymczasowe odstępstwa w wyjątkowych sytuacjach nagłych”. Wyjaśnienie nr 6 (Załącznik 1), odnosi się do treści artykuł: 14 ust. 2. W wyjaśnieniu KE udziela odpowiedzi na bardzo istotne pytanie, na które odpowiedzi nie udziela wprost treść art. 14, a mianowicie, co się stanie, gdy po 30 dniach od wprowadzenia „tymczasowego odstępstwa” od stosowania rozporządzenia 561/2006 WE, okoliczności uzasadniające jego wprowadzenie nadal nie ustały.
Komisja Europejska wyjaśniła, że w takim przypadku: „państwo członkowie może złożyć zgodnie z artykułem 14(1) wniosek do Komisji o zezwolenie na dalsze przedłużenie tymczasowego złagodzenia stosowania niektórych przepisów rozporządzenia”. Przedmiotowe „wyjaśnienie” nie odpowiada jednak na bardziej kluczowe pytania. Skoro bowiem rozporządzenie 561/2006 WE stanowi źródło prawa pracy, to okresowe wyłączenie jego obowiązywania musi wywoływać skutki na relacje pomiędzy międzynarodowymi i krajowymi źródłami prawa pracy. Relacje i wzajemne powiązania są zbyt ścisłe aby ocenić, że nie wywrze to dalekosiężnych skutków na zasady organizacji pracy. Powinien o tym pamiętać legislator (Rząd) krajowy, podejmując ewentualną decyzję o skorzystaniu z prerogatyw płynących z art. 14/561/2006 WE.
Zastosowanie przedmiotowego wyłączenia powinno być „zamortyzowane” podjęciem działań wynikających z głębokiej refleksji nad skutkami czasowego wyłączenia międzynarodowych instytucji prawa pracy (np.: „przerw” i „odpoczynków”), w kontekście krajowych instytucji prawa pracy.
Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).
