Strona główna Informacje prawne Zatrudnienie skazanych kierowców

Zatrudnienie skazanych kierowców

11822
0
The verdict - a wood and brass judges gavel resting upright on top of a thick law book in a court
5/5 (3)

Logo KPV

Zatrudnienie skazanych kierowców. Zagadnienie zatrudnienia w firmach transportowych kierowców skazanych prawomocnym wyrokiem sądowym na przestrzeni lat ulegało ewolucji. Było tak zarówno za sprawą ustawodawstwa krajowego, jak normotwórczych poczynań legislatora międzynarodowego. W związku z powyższym warto ponownie powrócić do przedmiotowej tematyki, ponieważ większość opracowań odnosi się do stanu prawnego obowiązującego przed ostatnią nowelizacją przedmiotowych uregulowań.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ramach niniejszego opracowania, postaramy się udzielić odpowiedzi na poniższe pytania:

1. Czy w świetle przepisów ustawy o transporcie drogowym istnieje wymóg, aby osoby zatrudnione przez podmiot, wykonujący przewóz krajowy osób pojazdami przeznaczonymi do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, na stanowisku kierowcy, a także inne osoby niezatrudnione przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujące osobiście przewóz na jego rzecz, musiały legitymować się zaświadczeniem o niekaralności? Czy takim samym zaświadczeniem muszą się również legitymować osoby zatrudnione przez przedsiębiorcę, wykonującego przewóz drogowy w rozumieniu art. 5 ustawy o transporcie drogowym, na stanowisku kierowcy, a także inne osoby niezatrudnione przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujące osobiście przewóz na jego rzecz?

2. Czy informacje uzyskane w formie wypisu/zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego mogą ograniczyć się do wskazania zastosowania wobec osoby tylko środków karnych, czy też zawsze wskazane zaświadczenie zawiera wszystkie informacje?

3. Czy informacje dotyczące braku zastosowania wobec osoby środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy, na podstawie art 5 ust. 2 pkt. 2 i art. 5c ust.1 pkt. 4, powinny być potwierdzone zaświadczeniem wydanym na podstawie art. 20 ustawy o Krajowym Rejestrze Karnym, czy mogą być zastąpione oświadczeniem pracownika o niezastosowaniu wobec niego środka karnego?

Niniejsze opracowanie zostało stworzone na podstawie następujących aktów prawnych:

  1. ustawa z dnia 6 września 2001 r., o transporcie drogowym – Dz.U. 2001 Nr 125 poz. 1371 z póź. zm.

  2. ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r., kodeks karny – Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553z późn. zm.

  3. ustawa z dnia 24 maja 2000 r., o krajowym rejestrze sądowym, – Dz.U. 2000 Nr 50 poz. 580 z póź. zm.

  4. ustawa z 26 stycznia 1982 r., karta nauczyciela – Dz.U. 1982 nr 3 poz. 19 z późn. zm.

  5. ustawa o zmianie ustawy o transporcie drogowym z dnia 15 sierpnia 2013 r. – Dz.U. z 2013 r., poz. 65.

     

Odpowiadając na pytanie pierwsze należy zauważyć, że ustawa o zmianie ustawy o transporcie drogowym z dnia 15 sierpnia 2013 r. – Dz.U. z 2013 r., poz. 567, w stosunku do osób zatrudnionych przez podmiot wykonujący przewóz krajowy osób pojazdami przeznaczonymi do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, na stanowisku kierowcy, a także innych osoby niezatrudnionych przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujących osobiście przewóz na jego rzecz – ujętych w art. 5c ust. 1 pkt. 4. oraz osób zatrudnionych przez przedsiębiorcę wykonującego przewóz drogowy w rozumieniu art. 5 ustawy o transporcie drogowym, na stanowisku kierowcy, a także innych osób niezatrudnionych przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujących osobiście przewóz na jego rzecz, wprowadziła zasadnicze zmiany odnośnie do cech jakimi powinni się oni legitymować.

Kierowcy w poprzednio obowiązującym stanie prawnym nie mogli być skazani prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu: w komunikacji, mieniu, wiarygodności dokumentów lub środowisku. Natomiast po zmianie przepisów stanowią one wyłącznie, że wobec prowadzącego pojazd nie może zostać zastosowany zakaz wykonywania zawodu kierowcy. Niniejszy zakaz jest wynikiem zastosowania orzeczenia wobec podsądnego środka karnego na podstawie art. 39 ust. 2 kk. w związku z art. 41 k.k. w sytuacji, kiedy wykonywanie pracy mogłoby zagrażać chronionemu dobru prawnemu. Wskazane orzeczenie nie jest zatem obligatoryjne w momencie orzekania samej kary za popełnione przestępstwo. Należy zauważyć, że istnieją sytuacje kiedy kierowca, na przykład skazany za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, może być osobą, wobec której nie zastosowano zakazu prowadzenia pojazdu, bądź nie posłużono się zakazem wykonywania zawodu kierowcy.

Na podstawie obecnego stanu prawnego można wnosić, że kandydat nie może zostać zatrudniony na stanowisku kierowcy wyłącznie w razie zastosowania wobec niego środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy. Jest to przepis o silnie penalnym charakterze i nie należy interpretować go rozszerzająco. Niniejszym jawi się konstatacja, że jedynym ograniczeniem, w zatrudnianiu osób przez przedsiębiorcę transportowego oraz nawiązywanie z nim współpracy, jest orzeczenie wobec tej osoby środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy. A contrario mogą oni być skazani za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji czy przeciwko dokumentom, byle tylko nie pozbawiono go prawa wykonywania zawodu kierowcy.

 

Zapraszamy Państwa do czytania oraz oglądania innych opracowań i videoblogów z poradami i wyjaśnieniami na stronach:

autorski kanał YT Dr Mariusza Miąsko: 

https://www.youtube.com/channel/UCg8kFnamtgONJ6okTj_RVdA/videos?shelf_id=1&sort=dd&view=0

– blog Dr Mariusza Miąsko: https://mariuszmiasko.pl/

autorska strona Kancelarii Prawnej Viggen: http://www.viggen.pl

 

Odnosząc się do zagadnienia drugiego należy stwierdzić, że na podstawie art. 20 ustawy o k.r.k. w związku z art. 23 tejże ustawy, informacje wydawane przez odpowiednie organy na podstawie danych umieszczonych w rejestrze są zaświadczeniami w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego. Wydaje się je na wniosek osoby, której bezpośrednio dotyczą – pracownika, bądź na wniosek osoby, która ma ku temu interes prawny potwierdzony normatywnym upoważnieniem – pracodawca, na mocy ustawy o transporcie drogowym. Podmiotami, które mogą zatem żądać zaświadczenia, o nie zastosowaniu wobec nich środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy, są kandydat na stanowisko kierowcy i jego przyszły pracodawca, zleceniodawca. Jednakże ten drugi podmiot może wnosić jedynie o zaświadczenie o konkretnej treści i takie zostanie mu wydane, zgodnie z art. 20 ustawy o k.r.k.. Owa treść to jedynie odpowiedź na pytanie, czy inny podmiot jest osobą pozbawianą uprawnień i do jakiego czasu trwać będzie ten stan? Pracodawcy, zleceniodawcy nie zostaną ujawnione inne dane, w tym dane na temat innych przestępstw popełnionych przez kandydata na stanowisko.

Pracownik jednak prosząc o analizowane zaświadczenie nie musi podawać podstawy prawnej do jego wydania i tak się najczęściej dzieje w praktyce. Z tego powodu dokument wydany na podstawie ustawy o k.r.k. zawiera informację o całej przeszłości kryminalnej wnioskodawcy. Jednakże pracownik ów zakres informacji może ograniczyć poprzez sformułowanie we wniosku, iż interesujące go dane wyłącznie związane z środkiem karnym ograniczającym prawo do wykonywania zawodu kierowcy. Tym samym przedsiębiorca transportowy nie może zobowiązać skutecznie kandydata do przedstawienia mu zaświadczenia dotyczącego po prostu niekaralności tej osoby, ale ograniczyć się może do zobowiązania kierowcy do przedstawienia zaświadczenia o nie zastosowaniu wobec niego wspomnianego wyżej środka karnego.

Odnosząc się do ostatniego zagadnienia należy stwierdzić, że ustawodawca nie wyraził w brzmieniu ustawy o transporcie drogowym, że dane, dotyczące środków karnych zastosowanych wobec kierowcy, muszą być potwierdzane za pomocą zaświadczenia wydanego na podstawie informacji umieszczonych w krajowym rejestrze karnym. W innych przypadkach jednak stawia taki wymóg, na przykład na podstawie art. 10 ust. 8A ustawy karta nauczyciela, gdzie wprost stwierdzono, że niekaralność musi zostać potwierdzona w sposób wyżej wymieniony. Zgodnie, więc z regułą wykładni tekstu prawnego, jeśli ustawodawca posługuje się pojęciami ze sobą niezbieżnymi nie można nadawać im tego samego sensu. Ustawodawca tym samym dokonuje podziału – delimitacji sytuacji potwierdzenia niekaralności bądź nie podleganiu innym sankcjom penalnym i podział ten został skonstruowany za pomocą kryterium dokumentu potwierdzającego owe dane. W wypadkach wyraźnie wskazanych musi to być zaświadczenie wystawione na podstawie art. 20 ustawy o k.r.k. Natomiast w sytuacjach niewymienionych może zostać to sporządzone w formie dowolnej, również ustnej. Należy zatem stwierdzić, że pisemne oświadczenie kandydata na stanowisko kierowcy, iż nie zastosowano wobec niego środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy, jest wystarczające w świetle ustawy o transporcie drogowym. Jednakże biorąc pod uwagę cenę zaświadczenia urzędowego (30 zł) skłaniałbym się do skorzystania z drogi formalnej.

 

Piotr Potocki

Magdalena Szaraniec-Kurzydym

Dr Mariusz Miąsko

 

 

 

 

Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).

 

Oceń artykuł

Poprzedni artykułUkraina: w 2015 r. spadek przewozów towarowych o 11%
Następny artykułZbiór uregulowań preambuły rozporządzenia 561/2006 WE