Sąd Pracy: ryczałt noclegowy wyłącznie za „poniesione koszty”

Sąd Pracy: ryczałt noclegowy wyłącznie za „poniesione koszty”. Sąd Pracy w sprawie o sygnaturze IVP 790/14 oddalając powództwo kierowcy o wypłatę ryczałtów noclegowych wskazał jednoznacznie w uzasadnieniu wyroku, że: „(…) jak trafnie zauważył pozwany (reprezentowany przez Kancelarię Prawną Viggen sp.j. – przypis) obowiązek wypłaty ryczałtu, o którym mowa w art. 9 ust.2 rozporządzenia (MPiPS z 2002 r. – przypis) ma za zadanie zrekompensowanie pracownikowi poniesionych przez niego kosztów noclegu i dotyczy sytuacji skorzystania przez pracownika z noclegu w hotelu i nie przedłożenia rachunku za wykonaną przez hotel usługę.”

Dalej Sąd oddalając powództwo kierowcy w pełni zgodził się z argumentacją Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. i zaznaczył, odwołując się do orzeczenia SN z 17 lutego 2012r. III UK 54/11, że: „nie ulega wątpliwości, że diety i inne świadczenia przysługujące z tytułu podróży służbowej nie stanowią wynagrodzenia za pracę, lecz inne świadczenia związane z pracą”. Dalej Sąd uzasadniał: „Ryczałt jako takie inne świadczenie związane z pracą jest świadczeniem oderwanym od realnie poniesionych kosztów, ale jednocześnie jest świadczeniem celowym, przeznaczonym na pokrycie realnie poniesionych kosztów noclegu. Ryczałt nie stanowi w żadnym wypadku rekompensaty za brak należytego komfortu noclegu. Oczywistym jest, że nocleg w kabinie nigdy nie będzie odpowiadać komfortowi spania w hotelu lub motelu. Nie taką jednak funkcję przypisał dochodzonemu świadczeniu pracodawca”.

Sąd w pełni zgodził się ze wskazaniem Kancelarii Prawnej Viggen sp.j., iż wbrew powszechnemu przekonaniu uchwała Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2014 roku oraz jej uzasadnienie wyraźnie wskazuje na konieczność poniesienia realnego kosztu noclegu. Sąd w uzasadnieniu zauważył, że: „(…) uchwała Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2014 roku w sprawie I PZP 1/14 w swej sentencji posługuje się pojęciem „zwrotu kosztów”. W tej uchwale Sąd Najwyższy posługuje się kilkakrotnie. Z uzasadnienia płynie natomiast wniosek Sądu Najwyższego, iż pracodawcy powinni wypłacać kierowcom ryczałt jedynie w sytuacji, jeśli co prawda zapewnili kabinę wyposażoną w miejsce do spania, ale kierowca z niej nie skorzystał (idąc np. do hotelu) i poniósł kosztu, którego nie potrafi udokumentować rachunkiem, a jednocześnie kierowca potrafi okoliczność tą wykazać w inny sposób. Kierowcy, którzy odbyli nocleg poza pojazdem, nawet jeśli nie posiadają rachunku, ale potrafią udowodnić, że ponieśli koszt otrzymają właśnie ryczałt. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w tej uchwale, sam fakt udostępnienia kierowcy kabiny wyposażonej w miejsce do snu, nie stanowi automatycznego potwierdzenia, że kierowca skorzystał z bezpłatnego noclegu, ale jednocześnie nie wykluczył takiej możliwości, że kierowca z kabiny skorzysta i kosztu nie poniesie, wówczas brak podstaw do wypłaty ryczałtu”.

Zważywszy na powyższe sąd oddalił powództwo kierowcy.

Zadowolenia z takiego uzasadnienia nie kryje Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j., który już w 2014 roku jako prawdopodobnie jedyny wskazywał na okoliczność, iż uchwała SN wbrew powszechnemu przeświadczeniu wprost stanowi o konieczności wypłaty ryczałtu noclegowego jedynie jako „zwrotu kosztu” zrealizowanego realnie noclegu (link do stanowiska KPV z 2014 roku: http://jazdaprawna.pl/2014/08/22/uchwala-sn-korzystna-dla-przewoznikow-ryczalt-za-nocleg-tylko-gdy-kierowca-poniosl-koszt/.

„Oczywiście bardzo mnie cieszy, że sądy pracy zaczynają dostrzegać co tak naprawdę stanowi uchwała SN z 12 czerwca 2014r. Z przyczyn dla mnie nie do końca zrozumiałych, prawdopodobnie pod wpływem i naporem argumentacji zastępców procesowych powodów, ukształtowała się w środowisku transportowym oraz w wielu sądach pracy niesłuszna interpretacja treści sentencji uchwały oraz jej uzasadnienia. Tym bardziej mnie cieszy, że sądy pracy pod wpływem naszej argumentacji zaczynają systematycznie docierać do prawdziwego przesłania płynącego z treści uchwały i jej uzasadnienia” – mówi Mariusz Miąsko, Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.

Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).