No Ratings Information Message

Pod poniższym linkiem można zapoznać się z projektami nowelizacji do ustawy o czasie pracy kierowców zaproponowanymi przez Stowarzyszenie U.R.K.S i T.D. „Najlepsza Droga”. Projekty zostały opracowane przez Kancelarię Prawną Viggen s.c. na zlecenie stowarzyszenia. Projekty zostały zgłoszone do prac Komisji Sejmowej. Teraz każdy może sam ocenić projekty i napisać własny komentarz. Zachęcamy do dyskusji….

PROPOZYCJE STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO

„NAJLEPSZA DROGA”

DO PROJEKTU O ZMIANIE USTAWY O TRANSPORCIE DROGOWYM

DRUK 4061

Poniższe propozycje zmian odnoszą się tylko do ustawy o transporcie drogowym:

1. Uwagi do pkt.1 projektu ustawy o transporcie drogowym
   

W art. 1 pkt.1 projektu proponuje poprzez zmianę przepisu art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym, rozszerzenie zakresu przedmiotowego ustawy o odpowiedzialność osób fizycznych wykonujących obowiązki z zakresu zarządu transportem, a także innych osób wykonujących czynności związane z przewozem drogowym. A w konsekwencji wskazaniu szerszego wachlarzu osób i podmiotów odpowiadających za naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego.

Uwagi krytyczne do pkt. 1 projektu ustawy transporcie drogowym wraz z uzasadnieniem :

Poszerzenie powyższego zakresu przedmiotowego i podmiotowego, jest zasadne

i konieczne, ze względu na wchodzące po 4 grudnia 2011 r. pakietu rozporządzeń unijnych regulujących kompleksowo dostęp do zawodu przewoźnika drogowego.

1. Uwaga:

Należy jednak zauważyć, iż przepis w nowym proponowanym brzmieniu, nie wyjaśnia,

pewnych istotnych kwestii, które w praktyce mogą rodzić niesłusznie negatywne skutki na podmioty pociągnięte do odpowiedzialności do której ten przepis się odnosi. Taka sytuacja może mieć miejsce np. gdy podmiot na którym ciąży odpowiedzialność za naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego, przejął taką funkcję (m.in. zarządzającego transportem) po innej osobie, pod zarządem której dopuszczono się wielu naruszeń w przedsiębiorstwie, ujawnionych po przejęciu obowiązków przez nowo zarządzającego transportem. W świetle proponowanych zmian, odpowiedzialność ponosi aktualnie pełniący funkcję np. zarządzającego transportem, nawet za naruszenie, które powstały w okresie za który nie był odpowiedzialny. Taka regulacja nie realizuje funkcji prewencyjnej i restytucyjnej nakładanych na przewoźników sankcji.

1. Uwaga:

Przepisy również, nie wyjaśniają, co w sytuacji kiedy w przedsiębiorstwie jest kilku

zarządzających transportem (na co oczywiście zezwalają przepisy unijne), czy w takim przypadku odpowiedzialność ponoszą wszyscy na których ciążą ww. obowiązki solidarnie, czy odpowiada tylko jedna osoba, a jeśli tak to na jakiej zasadzie.

Wątpliwym czy w sytuacji, kiedy do odpowiedzialności pociągnięto przedsiębiorcę, czy za to samo naruszenie można pociągnąć do odpowiedzialności zarządzającego transportem lub inne podmioty o których mowa w omawianym artykule.

Aby rozwiać powyższe wątpliwości i uniknąć rozbieżnych interpretacji przepisów, zasadnym jest sprecyzowanie powyższych kwestii.

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

W art. 1 ust. 2 poi pkt 2 dodaje się pkt. 3:

„3)podmioty i osoby o których mowa pkt. 2) ponoszą odpowiedzialność na podstawie ustawy za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, powstałych tylko w czasie w którym byli za nie odpowiedzialni. Obowiązki i warunki wykonywania przewozu drogowego o których mowa w zdaniu pierwszym, w przypadku , gdy w przedsiębiorstwie jest więcej niż jeden podmiot lub osoba, o której mowa w pkt. 2 powinny być określone umową, chyba że postanowiono, iż ponoszą odpowiedzialność solidarną”

1. podmioty o których mowa w pkt.2 lit. a) i c) nie ponoszą odpowiedzialności za naruszenia o których mowa w art. 4 pkt. 22 lit. y), chyba że wykazano im, winę chociażby nieumyślną”.

UZASADNIENIE

Powyższa propozycja, pozwoli uniknąć konfliktów i nieporozumień kto i kiedy odpowiada w przedsiębiorstwie, w którym jest co najmniej np. dwóch zarządzających transportem. Ponadto w pkt. 4) przywołano regulację ustawy o drogach publicznych,
w szczególności chodzi o sytuacje, kiedy to za naruszenia w postaci przeładowania dopuszczalnej masy całkowitej bądź przekroczenia na nacisku na poszczególne osie, których samowolnie dopuszczali się kierowcy, pociągano do odpowiedzialności niesłusznie przedsiębiorcę, co godzi również w jego interes.

1. Uwagi do pkt. 2 projektu ustawy o transporcie drogowym:

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

W art. 4 dodaje się w pkt.22 lit. y) w brzmieniu:

„y) Ustawy o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985 r. (Dz.U. Nr 14, poz. 60)”

UZASADNIENIE:

Naruszenie obowiązków wynikających z ustawy o drogach publicznych, i dopuszczenie się wynikających z niej naruszeń, bez wątpienia stanowi naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego. W szczególności dotkliwym i często występującym w praktyce naruszeniem, są czyny związane z przekroczeniem dopuszczalnej masy całkowitej oraz przeciążenia osi pojazdu.

1. Uwagi do pkt.3 projektu ustawy o transporcie drogowym:

    

W projekcie ustawy dodano art. 11a. 1., w którym wprowadzono i uregulowano kwestie dotyczące prowadzenia rejestru licencji, przez organ udzielający licencji.
W uzasadnieniu projektu do ustawy druk 4061, powołano się na argument, iż projektowany przepis będzie aktualny także, po 4 grudnia 2011 r., czyli po wejściu pakietu rozporządzeń unijnych regulujących kompleksowo dostęp do zawodu przewoźnika drogowego, gdyż unijne przepisy pozostawiają licencje wspólnotowe.

Uwagi krytyczne do pkt. 3 wraz z uzasadnieniem:

Niestety nie można zgodzić, się z powyższą argumentacją, ponieważ przepis ten nie jest przystosowany do zmian, które wejdą w życie z chwilą obowiązywania ww. rozporządzeń unijnych.

Po pierwsze:

Rozporządzenie nr 1071/2009 (WE) które reguluje dostęp do zawodu przewoźnika

drogowego reguluje, iż przedsiębiorcy upoważnieni na jego podstawie do wykonywania zawodu przewoźnika drogowego, będą wykonywać ten zawód na podstawie decyzji administracyjnej, które będzie miała charakter „zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego” (art2 pkt.6)), a nie licencji. A w konsekwencji nakłada na Państwa członkowskie obowiązek prowadzenia elektronicznego rejestru przedsiębiorców, posiadających takie zezwolenie.

Należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że omawiany projekt ustawy nie odnosi się w żadnym przepisie i nie reguluje kwestii dotyczących „zezwolenia na wykonywanie zawodu transportu drogowego” o którym mowa w Rozporządzeniu 1071/2009, które to określa warunki, jakie każdy z przedsiębiorców wykonujących transport drogowy, będzie usiał spełniać od 4 grudnia 2011 r.

Dlatego koniecznym jest uregulowanie w prawie krajowym ww. zezwolenia, a w konsekwencji dostosować przepisy dotyczące licencji na wykonywanie transportu drogowego w uotd również w doniesieniu do zezwolenia na wykonywania zawodu przewoźnika drogowego.

Po drugie:

Zakres danych umieszczonych w rejestrze licencji o których mowa w art. 11 ust. 1, nie pokrywa się z zakresem danych, które powinien zawierać przynajmniej krajowy rejestr elektroniczny, o którym mowa w rozporządzeniu 1071/2009 w art. 16. Należy zwrócić jednak uwagę, iż zakres danych wyliczonych w art. 11 ust. 1 uotd, jest wyliczeniem przykładowym („w szczególności”), jednakże wydaje się zasadnym zmiana tego przepisu w świetle ujednolicenia przepisów krajowych z normami prawa unijnego.

Po trzecie:

Rozporządzenie (WE) stanowi, iż odpowiednie dane znajdujące się w krajowym rejestrze elektronicznym są dostępne dla wszystkich właściwych organów, danego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie mogą zdecydować o przechowywaniu danych, dotyczących liczby, kategorii i  rodzaju najpoważniejszych naruszeń, o  których mowa w załączniku IV Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009, oraz nazwiska osób, które zostały uznane za niezdolne do kierowania operacjami transportowymi przedsiębiorcy do czasu przywrócenia dobrej reputacji tych osób, a  także stosowania środków rehabilitujących w oddzielnych rejestrach. W  takim przypadku odpowiednie dane są udostępniane na wniosek lub dostępne bezpośrednio dla wszystkich właściwych organów w  danym państwie członkowskim. Informacji udziela się w  terminie 30 dni roboczych od otrzymania wniosku. Pozostałe dane, umieszczone w elektronicznym rejestrze krajowym, są publicznie dostępne zgodnie z odpowiednimi przepisami dotyczącymi ochrony danych osobowych.

W każdym przypadku dane, o których mowa powyżej a które mogą być przechowywane w osobnym rejestrze, dostępne są organom innym niż właściwe organy, jedynie w przypadku gdy są one należycie upoważnione do prowadzenia nadzoru i nakładania sankcji w dziedzinie transportu drogowego i  jeśli ich urzędnicy są zaprzysiężeni lub w  inny sposób formalnie zobowiązani do zachowania tajemnicy.

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

W art. 4 dodaje się pkt. 17a) w brzmieniu:

„17a) „zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego” oznacza decyzję administracyjną, która upoważnia przedsiębiorcę spełniającego warunki przewidziane na podstawie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009  r. ustanawiające wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE”.

Dodaje się PRZEPISY PRZEJŚCIOWE art. 96 w brzmieniu:

„Art. 96 Po 4 grudnia 2011 r. wszystkie przypisy odnoszące się w niniejszej ustawie do licencji mają odpowiednio zastosowanie do „zezwolenia o którym mowa w art. 17a, z zachowaniem warunków Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009  r. ustanawiające wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE”.

Art. 11 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„ art. 11 ust 1. W licencji oraz zezwoleniu o którym mowa w art. 4 pkt. 17a określa się przynajmniej:

1) numer ewidencyjny licencji lub numer seryjny zezwolenia;

2) organ, który udzielił licencji lub zezwolenia;

3) datę udzielenia licencji lub zezwolenia;

4) podstawę prawną;

5) przedsiębiorcę i jego formę prawną

6) jego siedzibę i adres;

7) nazwiska zarządzających transportem wskazanych w  celu spełnienia warunku dobrej reputacji kompetencji zawodowych lub, stosownie do przypadku, nazwisko przedstawiciela prawnego;

8) rodzaj zezwolenia, liczbę pojazdów objętych zezwoleniem i, w stosownych przypadkach, numer seryjny licencji wspólnotowej oraz uwierzytelnionych odpisów;

9) rodzaj przewozów;

10) oznaczenie obszaru przewozów w krajowym transporcie drogowym taksówką;

11) czas, na jaki udzielono licencji lub zezwolenia

12) liczbę, kategorię i  rodzaj najpoważniejszych naruszeń, o  których mowa w załączniku IV Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009,

13) nazwiska osób, które zostały uznane za niezdolne do kierowania operacjami transportowymi przedsiębiorcy do czasu przywrócenia dobrej reputacji tych osób zgodnie z  ustawą, a  także stosowane środki rehabilitujące”.

2. Dane o których mowa w pkt. 1-11 są publicznie dostępne zgodnie z odpowiednimi przepisami dotyczącymi ochrony danych osobowych.

3. Dane o których mowa w pkt. 12 i pkt. 13 przechowywane są w oddzielnych rejestrach, zgodnie z aktami wykonawczymi, które określają zasady dostępu do przechowywanych w nich danych”.

Dodatkowe UZASADNIENIE do pkt. 12:

Rozporządzenie (WE) 1071/2009 stanowi, w art. 16 ustęp 2 zdanie 2, iż państwa członkowskie mogą do dnia 31 grudnia 2015 r. zdecydować o umieszczaniu w krajowym rejestrze elektronicznym tylko najpoważniejsze naruszenia określone w załączniku IV, tego rozporządzenia. Zatem, jak wyjaśniono w przedmiotowym rozporządzeniu w takim przypadku państwo nie jest zobligowane do umieszczanie elektronicznym rejestrze liczbę, kategorię i  rodzaj każdego naruszenia, które uzna za poważne i które doprowadziły do skazania lub nałożenia sankcji w ciągu ostatnich dwóch lat;

Dodatkowe UZASADNIENIE do pkt. 13:

Zgodnie z przepisami rozporządzenia 1071/2009/WE należy określić okoliczności w ustawie, w jakich następuje przywrócenia dobrej reputacji.

Ponadto, Rzeczpospolita Polska jest zobligowana na mocy rozporządzenia 1071/2009/WE art. 14 ust. 2 do określenia środków rehabilitujących, o których mowa ww. rozporządzeniu w art. 6 ust. 3, art. 13 ust. 2, art. 16 ust. 3, które stosuje się w przypadkach określonych tym rozporządzeniem.

1. Uwagi do pkt. 8 projektu ustawy o transporcie drogowym

W punkcie 8) omawianego projektu ustawy ustanowiono odznakę „Wzorowy kierowca”.

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

po art. 39m dodaje się art. 39n w brzmieniu:

„Art. 39n. 1. Ustanawia się odznakę „Wzorowy kierowca”.

2. Odznaka, o której mowa w ust. 1, może być nadawana wyłącznie zawodowym kierowcom spełniającym wymogi określone w art. 5 ust. 3 pkt.4 oraz wyróżniającym się szczególnymi osiągnięciami w pracy określonymi w ustępie 4 i wieloletnią bezwypadkową jazdą.

3. Odznakę „Wzorowy kierowca ” nadaje minister właściwy do spraw transportu, zgodnie z kryteriami określonymi w ust. 4 .

4. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady nadawania odznaki „Wzorowy kierowca”, tryb przedstawiania wniosków, wzór odznaki, tryb jej wręczania i sposób noszenia, uwzględniając wymogi, jakie powinny spełniać wnioski o nadanie odznaki oraz kryteria stosowane przy jej nadawaniu z rozróżnieniem na kierowców wykonujących przewóz rzeczy i przewozy osób .”;

UZASADNIENIE

Osoba, której nadano odznakę „wzorowy kierowca”, powinien spełniać wymogi dobrej reputacji zgodnie z art. 5 u.t.d., a ponadto regularnie odbywać szkolenia i posiadać dyplomy (potwierdzające nie tylko jego umiejętności ale także wiedzę).

Ponadto proponujemy rozdzielenie odznaki „wzorowy kierowca” dla kierowców wykonujących przewóz osób i przewóz rzeczy, które maja inny charakter i wymagają, aby kierowca wykazał się w każdym z tych przewozu odmiennymi osiągnięciami.

1. Uwagi do pkt. 10 a pkt.1 projektu ustawy o transporcie drogowym

W art. 1 pkt 10 lit. a zaproponowano zmianę przepisów art. 55 ust. 1 pkt 3, 4 i 5 ustawy o transporcie drogowym, określających zakres przedmiotowy kontroli przeprowadzanej przez inspektorów transportu drogowego. Zmiana ma m.in. na celu precyzyjniejsze określenie dotychczasowych uprawnień przez wskazanie, iż inspektor może kontrolować: wszystkie wymagane urządzenia pomiarowo-kontrolne znajdujące się w pojeździe, a nie tylko te które są zainstalowane na stałe (art. 55 ust. 1 pkt 3 uotd).

Uwagi krytyczne do pkt. 10a pkt. 1 wraz z uzasadnieniem:

Propozycja przedstawiona w omawianym projekcie poszerzenia zakresu ww. przedmiotowego kontroli na wszystkie urządzenia pomiarowo – kontrolne znajdujące się w pojeździe, jest zbyt szeroka i niedopuszczalna, a przede wszystkim nadaje uprawnienia inspektorom transportu drogowego do dokonywania działań, które mogą wprost godzić, w dobra osobiste (a nawet samej prywatność kierowców- chronionej konstytucją). Albowiem przepis w zaproponowany projekcie, uprawnia do wszystkich urządzeń pomiarowo kontrolnych znajdujących się w pojeździe, czyli nawet tych, których posiadanie nie jest wymagane przez żadne przepisy prawne przy wykonywaniu zadania przewozowego, jaki również urządzenia wykorzystywane przez kierowcę dla celów prywatnych/osobistych, które oczywiście (jedne i drugie) nie mogą mieć negatywnego wpływu na wykonywania zadania przewozowego czy samą pracę urządzeń koniecznych do prawidłowego wykonywania transportu drogowego.

Ponadto, należy unikać w tworzeniu regulacji prawnych pojęć tak szerokich, i niejasnych jakim jest w tym przypadku określenie „urządzeń pomiarowo – kontrolnych”. Kolejną wątpliwość, budzi fakt dlaczego ustawodawca wprost mówi, o kontroli tachografu cyfrowego, a już nie wspomina wprost o tachografie analogowym (możemy się domyślać, został on umiejscowiony w zakresie urządzeń pomiarowo kontrolnych). Dlatego dla takich rozbieżności, korzystnym jest konkretne sprecyzowanie jakie urządzenia ustawodawca ma na myśli, co pozwoli w przyszłości uniknąć zbędnych rozbieżności w interpretowaniu i stosowaniu tego przepisu”.

Należy krytycznie podejść, do nadania organom kontrolnym uprawnień do kontroli urządzeń, których posiadanie nie jest wymagane prawnie dla wykonywania transportu drogowego, zgodnie z aktualną regulacją prawną zarówno krajową, jak i wspólnotową.

UWAGA!!

W projekcie zmian w przepisie nadano uprawnienie do kontroli urządzeń, które wystarczy tylko, że się znajdują w pojeździe bez względu na to czy zostały zainstalowane. Podczas, gdy kara w załączniku do ustawy przewidziane w przypadku urządzeń niedozwolonych, tylko karę za urządzenia zainstalowane (podłączone) !!!! Zatem taki zapis nie spełnia funkcji ani prewencyjnej ani przede wszystkim represyjnej, co jest jednym z głównych celów przywołanych w uzasadnieniu omawianego projektu.

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

w art. 55:

w ust. 1:

– pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„3) kontroli zainstalowanych lub znajdujących się w pojeździe urządzeń pomiarowo kontrolnych o których mowa w Rozporządzeniu komisji (WE) NR 1360/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. oraz Ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 1997 r. Nr 98 poz. 602)

3a) zainstalowanych lub znajdujących się w pojeździe niedozwolonych urządzeń dodatkowych, które zagrażają prawidłowemu funkcjonowaniu urządzeń o których mowa w pkt. 3”,

W załącznik 3 w pkt. 7.2.1. otrzymuje brzmienie :

„Podłączenie do urządzenia rejestrującego niedozwolonego urządzenia bądź przewożenie w pojeździe niedozwolonych urządzeń dodatkowych, które zagrażają prawidłowemu funkcjonowaniu urządzeń rejestrujących”.

1. Uwagi do pkt. 10a pkt.6 projektu ustawy o transporcie drogowym

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

10) w art. 55:

a) w ust. 1:

– pkt. 6 otrzymuje brzmienie:

„6) wstępu na teren podmiotu wykonującego przewóz drogowy, w tym do jego pomieszczeń lub jego lokali, gdzie prowadzi on działalność lub przechowuje dokumenty i inne nośniki informacji wymagane przepisami, o których mowa w art. 4 pkt. 22, w dniach i godzinach, w których jest lub powinna być wykonywana ta działalność.”

UZASADNIENIE:

Powyższa propozycja zmian polegająca na dodaniu „jego pomieszczeń” lub jego lokali” spowodowana jest tym, iż propozycja powyższego przepisu w druku 4061 projektu ustawy, stwarza niebezpieczną sytuację dla działalności gospodarczej innych podmiotów współpracujących z przewoźnikiem podlegającym kontroli. Albowiem przepis
w zaproponowanej wersji, umożliwiał (nadawał uprawnienie) organowi prowadzącemu kontrolę konkretnego przewoźnika, wstęp na teren w tym do pomieszczeń i lokali podmiotów nie związanych z kontrolą, a u których przechowywane są nawet chwilowo, dokumenty i inne nośniki informacji dotyczące przewoźnika. Zatem w świetle tak skonstruowanego przepisu organ kontrolny byłby uprawnione do wstępu do lokalu np. księgowej czy innego podmiotu, który w wyniku umowy z przewoźnikiem, nadzoruje poprawność prowadzonej dokumentacji firmy czy ewidencji czasu pracy kierowców.

Takie uprawnienie należy wykluczyć a działania takie organu uznać za bezprawne, gdyż godziłoby, to w prawa i wolności tych podmiotów, a w szczególności naruszało podstawowe zasady swobodną działalność gospodarczą, a tym samym można zarzucić niekonstytucyjność przepisu.

1. Uwagi do pkt.10 b ppkt.1) lit. a projektu ustawy o transporcie drogowym

UZASADNIENIE oraz uwagi krytyczne do pkt. 10 b) projektu ustawy transporcie drogowym druk 4061

W powyższym projekcie przepisu 55 ust.1b ppkt.1) lit. a) należy zwrócić uwagę, iż  ustawodawca posługuje się nie uregulowanym w świetle przedmiotowej ustawy pojęciem „spedytor”. Bez wątpienia nie należy utożsamiać „spedytora” z działalności o której mowa w art. 4 pkt.3 lit. b) działalnością gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy. Natomiast przy rozumieniu pojęcia „spedytor”, należy wprost odnieść się do przypisów  Ustawy Kodeks cywilny, który określa wprost kim jest „spedytor”.

Celem poniższej propozycji jest uniknięcie wystąpienia w ustawie niejednolitości  językowej/słownej, spowodowanej użyciem pojęć nie wyjaśnionych w ustawie. W miejsce  podmiotu określonego jako „spedytor” w lit.a proponuje się, dodać podmiot o  którym mowa w art. 4 ust. 3 lit. b). Albowiem w praktyce te dwa, nietożsame podmioty są  używane zamianie, co prowadzi do błędnej interpretacji, a w konsekwencji nierzadko do błędnego zastosowania przepisów ustawy. Należy przyjąć, iż zamiarem ustawodawcy, który powołał do życia art. 4 ust.3 lit. b), nie było rozumienie i utożsamianie tego podmiotu, z podmiotem określonym przez ustawę kodeks cywilny , jako spedytor. Albowiem, gdyby mocodawca miał zamiar, aby regulacje art. 4 pkt 3) lit. b były tożsame z pojęciem spedytora w rozumieniu kodeksu cywilnego, ustanowiłby to wprost.

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

b) po ust. 1a dodaje się ust. 1b w brzmieniu:

„1b. Przepisy ust. 1 pkt 5 i 6 i ust. 1a stosuje się odpowiednio do:

1) podmiotów wykonujących czynności związane z przewozem drogowym, a w szczególności do:

a) spedytora oraz prowadzących działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozi rzeczy o których mowa w art. 4 ust. 3 lit.b);

b) nadawcy;

c) odbiorcy;

d) załadowcy;

e) organizatora wycieczki;

f) organizatora transportu,

g) organizatora publicznego transportu zbiorowego

h) właściciela bądź zarządcy dworca autobusowego.

2) podmiotów, o których mowa w art. 16a i art. 33a, w okresie roku od dnia zaprzestania przez te podmioty wykonywania przewozów drogowych.”;

1. Uwagi do pkt.10 b ppkt.1) lit. g i projektu ustawy o transporcie drogowym oraz pkt. 16 (dot. Art. 92a ust. 7)

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

b) po ust. 1a dodaje się ust. 1b w brzmieniu:

„1b. Przepisy ust. 1 pkt 5 i 6 i ust. 1a stosuje się odpowiednio do:

1) podmiotów wykonujących czynności związane z przewozem drogowym, a w szczególności do:

a) spedytora oraz prowadzących działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozi rzeczy o których mowa w art. 4 ust. 3 lit.b);

b) nadawcy;

c) odbiorcy;

d) załadowcy;

e) organizatora wycieczki;

f) organizatora transportu,

g) organizatora publicznego transportu zbiorowego

h) właściciela bądź zarządcy dworca autobusowego.

2) podmiotów, o których mowa w art. 16a i art. 33a, w okresie roku od dnia zaprzestania przez te podmioty wykonywania przewozów drogowych.”;

UZASADNIENIE

Oczywistym jest, że podczas kontroli art. 55 ust. 1 znajduje w całości zastosowanie do podmiotów prowadzących działalność gospodarczej w zakresie przewozu osób, zatem też operatorów transportu publicznego. Dlatego pkt. g) miał by sens, gdyby odnosił się do operatorów, ale z wyłączeniem przewoźników. Pojęcia operatora publicznego transportu publicznego zostało wyjaśnione w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U.2011.5.13) w art. 4.1 pkt.8. W art. tym ustawodawca wyjaśnia również w pkt. 9) kim jest organizator publicznego transportu zbiorowego.

W związku z znaczeniem powyższych pojęć i celowością zastosowania omawianego artykułu 55 a w szczególności ust. 1b, zasadnym wydaje się nadać lit. brzmienie „organizatora publicznego transportu zbiorowego”.

Dodatkowo zaproponowani dodać lit. h. ze względu na liczne naruszenia, których właściciele i zarządcy dworców w praktyce się dopuszczają. A przecież to tez są podmioty ściśle związane z transportem zbiorowym, którzy będąc poza zasięgiem kontroli organów inspekcji transportu drogowego, pozostają bezkarni, pomimo dokonywanych naruszeń przepisów prawa transportowego.

Taki sam katalog proponuje się nadać w pkt. 16 projektu regulującego art. 92a 1 ust. 7.

1. Uwagi do pkt.16 projektu ustawy o transporcie drogowym

Propozycja zmiany art. 92 ustęp 3 STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

Art. 92.3 otrzymuje brzmienie:

„art. 92.3 Osoba zarządzająca przedsiębiorstwem lub osoba zarządzająca w przedsiębiorstwie transportem drogowym, o której mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2, a także każda inna osoba wykonująca czynności związane z przewozem drogowym, która naruszyła obowiązki lub warunki przewozu drogowego i dopuściła chociażby nieumyślnie, do powstania takich naruszeń, podlega karze grzywny w wysokości od 500 do 2000 złotych”

UZASADNIENIE

W art. 1 pkt 16 zaproponowano nowe brzmienie przepisu m.in. art. 92 ustawy o transporcie drogowym. Rozszerzają one (art. 92 uotd) jak to wyjaśniono w uzasadnieniu projektu „zakres odpowiedzialności kierowcy za naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego ponoszonej na zasadach określonych w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz wprowadzają odpowiedzialność osób wykonujących czynności związane z transportem (w szczególności osób zarządzających przedsiębiorstwem lub zarządzających transportem w przedsiębiorstwie) ponoszoną na zasadach identycznych, jak dla kierowców. Odpowiedzialność kierowców i innych osób ma być odpowiedzialnością ponoszoną wyłącznie za czyny zawinione (wina umyślna lub nieumyślna) w odróżnieniu od dotychczasowej odpowiedzialności przedsiębiorców ponoszonej na podstawie tzw. winy obiektywnej, gdzie dla nałożenia sankcji wystarczyło w zasadzie samo stwierdzenie naruszenia bez badania związku pomiędzy naruszeniem a zachowaniem przedsiębiorcy”. W takiej sytuacji już kierowcy nie będą pociągani do odpowiedzialności za naruszenie przez nich nie zawinione, a przedsiębiorca bądź osoba zarządzająca będzie pociągnięte do odpowiedzialności, tylko w sytuacji kiedy wykaże mu się jego winę. Co nie miało miejsca, dotychczas. Przedsiębiorcy w praktyce w większości przypadków ponosi odpowiedzialność za naruszenia na które nie mieli wpływu, albowiem kierowcy, czuli się bezkarni mając świadomość, że wysoka karą zapłaci przedsiębiorca a kierowca tylko symboliczną. Należy tutaj wskazać, iż podobne rozwiązania obowiązują w wielu innych państwach europejskich takich i są one znacznie bardziej akceptowalne społecznie od dotychczasowych rozwiązań, gdyż nałożenie kary jest możliwe tylko wobec osoby rzeczywiście odpowiedzialnej za naruszenie, która je zawiniła, co zostało również słusznie podkreślone w uzasadnieniu projektu. Dlatego odpowiedzialność powinien ponosi zawsze osoba, która naruszyła obowiązki lub warunki przewozu drogowego i została jej wykazana chociażby wina nieumyślna (konieczność spełnienia tych dwóch przesłanek jednocześnie).

Propozycje zmian art. 92a ustęp 3 STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

Art. 92a ustęp 3 otrzymuje brzmienie:

„Art. 92a ust. 3. Suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas kontroli w podmiocie wykonującym przewóz drogowy nie może przekroczyć:

1) 70.000 złotych – jeżeli łączna kwota kar administracyjnych wynosi ponad 500.000 złotych, dla każdego podmiotu wykonującego przewozów drogowy

1. 50.000 złotych – jeżeli łączna kwota kar administracyjnych wynosi od ponad 250.000 do 500.000 złotych, dla każdego podmiotu wykonującego przewozów drogowy

2. 40.000 złotych – jeżeli łączna kwota kar administracyjnych wynosi od ponad 100.000 do 250.00 złotych, dla każdego podmiotu wykonującego przewozów drogowy

1. 30.000 złotych – jeżeli łączna kwota kar administracyjnych wynosi od ponad 30.000 do 100.00 złotych, dla każdego podmiotu wykonującego przewozów drogowy

2. równowartość łącznej kwota kar administracyjnych, jeżeli wynosi ona co najmniej 30.000 złotych i mniej, dla każdego podmiotu wykonującego przewozów drogowy”

UZASADNIENIE

Zaproponowana powyżej konstrukcja przepisu, pozwoli wobec podmiotów wykonujących przewóz realizuję głównych założeń zmian przepisów, a mianowicie właściwego oddziaływania kary administracyjnej w zakresie prewencji i restytucji. Ze względu na fakt, iż znacznie rozszerzono podmiotowy zakres odpowiedzialności za naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego koniecznym stało się określenie łącznej wysokości nakładanych kar na taki podmiot. Należy jednak nie zgodzić się z projektem ustawy, iż wysokość kar powinna zależeć od wielkości przedsiębiorstw i ilości zatrudnianych w nim kierowców. Albowiem taka regulacja sprzyja bez wątpienia nieuczciwej konkurencji!!!!!!!!!! Przedsiębiorstwa duże, które wykonują przewozy zgodnie z przepisami, i generują niewielkie kary w takiej sytuacji byłby pociągane do odpowiedzialności i płacenia większych niesłusznych kar, niż przedsiębiorstwa małe, które rażąco naruszają normy, a przy tym czułby się w pewien sposób bezkarne, w wyniku nałożenia na nie tak nieproporcjonalnych kar w stosunku do łącznej sumy kar, których się dopuścili.

W związku z powyższym słusznym i jedynym sposobem na zwalczenie nieuczciwej konkurencji, jest nałożenia na podmioty wykonujące przewóz w kocie uzależnionej od sumy wygenerowanych przez podmioty wykonujące przewóz kar za naruszenia, jakie wykazano podczas kontroli.

1. Uwagi do pkt.17 projektu ustawy o transporcie drogowym

Uwagi krytyczne do pkt. 17 projektu ustawy transporcie drogowym – błędna regulacja

W pkt. 17 ustawodawca proponuje powołanie do życia nowego art. 92b, niestety błędnie posługuje się pojęciem „wypoczynku”, który jest uregulowany przez rozporządzenie 561/2006/WE. Nie ulega wątpliwościom, iż w tym miejscu chodzi o odpoczynek w rozumieniu rozporządzenia 561/2006/WE.

Propozycja STOWARZYSZENIA UCZESTNIKÓW RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ I TRANSPORTU DROGOWEGO „NAJLEPSZA DROGA”:

„Art. 92b. 1. Nie nakłada się kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku, jeżeli podmiot wykonujący przewóz:

1. zapewnił właściwą organizację i dyscyplinę pracy ogólnie wymaganą w stosunku do prowadzenia przewozów drogowych, umożliwiającą przestrzeganie przez kierowców przepisów rozporządzenia (WE) 561/2006, rozporządzenia (EWG) 3821/85 oraz umowy AETR;

2. zapewnił prawidłowe zasady wynagradzania, nie zawierające składników wynagrodzenia i premii zachęcające do naruszania przepisów rozporządzenia (WE) 561/2006 lub do działań zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego,

2. W przypadku naruszenia obowiązków i warunków wykonywania przewozu drogowego, w sytuacji, o której mowa w ust. 1, karze grzywny, na zasadach określonych w art. 92, podlega kierowca lub inna osoba odpowiedzialna za powstanie naruszenia.

UZASADNIENIE BŁĘDU

Zgodnie z rozporządzeniem 561/2006/WE wypoczynek jest to wyłącznie czas przeznaczony na który ma przeznaczyć kierowca podczas przerwy, wynika to z definicji art. 4 lit. d)„przerwa”oznacza okres, w którym kierowca nie może prowadzić pojazdu ani wykonywać żadnej innej pracy, wykorzystywany wyłącznie do wypoczynku.

W związku z powyższym należy uznać iż ustawodawca popełnił błąd literalny i miał na myśli w omawianym przepisie odpoczynek, którego definicję podaje również rozporządzenie 561/2006/WE w art. 4 lit f) „odpoczynek” oznacza nieprzerwany okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem.

Mariusz Miąsko

Monika Skowyra

 

STOWARZYSZENIE UCZESTNIKÓW STOWARZYSZENIE UCZESTNIKÓW

RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ RYNKU KOMUNIKACJI SAMOCHODOWEJ

I TRANSPORTU DROGOWEGO I TRANSPORTU DROGOWEGO

„NAJLEPSZA DROGA” „NAJLEPSZA DROGA”